miércoles, 24 de diciembre de 2008

EXTRAÑA TRAVESÍA


Se lo toma con calma. Es terca y nada la detiene. Carga un voluminoso fardo de comida y regresa a su hogar con pasitos cortos y rápidos. Pero el camino le parece mucho más largo ahora que a la ida. No recuerda haber subido la suave colina que culmina en un sorprendente pico escarpado, ni el pequeño foso abierto en la extensa llanura. Le asombran el bosque claro y las laderas húmedas a las que nunca se acercan los rayos del sol. Orilla con tiento y paciencia el profundo precipicio que se abre entre dos montañas. ¡Qué extraña travesía! piensa la hormiga. No sabe que regresando a su hormiguero, justo a medio camino y por sorpresa, se le ha atravesado el cuerpo de una mujer desnuda.

20 comentarios:

Txell Sales dijo...

L'he trobat fascinant. La primera sorpresa que sigui una formiga la protagonista i la segona, que estiguis descrivint el cos d'una dona. ELPA, ets imcomentable, suposant que existeixi la paraula que jo he creat per a tu. A más ver.

strongboli dijo...

Què maco... Recordo haver vist aquesta imatge en un còmic, però no era una formiga, crec que era un liliputenc. Ginguelbels, Elpa.

Gemma dijo...

La historia de un asesinato contada por una hormiga.

En tu caso, habría que añadir que estás hecha una señora hormigartista.

;-)

(Felices fiestas, Araceli)

Anónimo dijo...

Qué hermoso.
Puedo escribir la versión del cuerpo masculino??
Siempre he querido encontrar definiciones literaias para los huevos.
..
No me mires así, no estoy onsesioná, sólo es curiosidad.
Jejeje.
De verdad , qué bonito me ha parecido.
Besos.

Txell Sales dijo...

És clar, té raó la Mega. La dona és morta. La clau és que està despullada. Jo pensava que estava prenent el sol. Però no. Una formiga, normalment, te l'allunyaries o la mataries. Aquí qui està viva és la formiga i no la dona. No hi havia caigut. Elpa, els textos que escrius són per llegir-los moltes vegades i cavil.lar.

Bárbara dijo...

Pues yo no sé si está muerta o no pero es bonito.
Allan Teger fotografió a tu hormiga(www.bodyscapes.com)
Besos.

Terapia de piso dijo...

Si se hubiese dado cuenta antes lo hubiese disfrutado más.

Feliz Navidad.

José Roberto Coppola

Carlos Frontera dijo...

Y a mí que me da que la hormiga de tonta no tiene ni una antena y que su itinerario es cualquier cosa menos equivocado.
Ay, quién fuera hormiga.

Te deseo una entrada de año tan gozosa como el camino de la hormiga.

Anónimo dijo...

Sabes?, cuando leo tus cosas, la impaciencia por encontrar la sorpresa final me lleva a leer muy rápido. Luego tengo que releerlo de nuevo para disfrutar también del camino.
Me encantan tus relatos.

Manu Espada dijo...

Las hormigas son los insectos más inteligentes, seguro que algo se olió. Feliz fin de año.

Miguel Baquero dijo...

Me ha gustado mucho, pero eso ya es lo habitual. Ahora que lo dicen otros comentaristas, me ha entrado la duda de si la mujer está muerta o simplemente es una nudista que se ha quedado roque. Si he deducido que la mujer era rubia natural, ¿no?, lo digo por lo del bosque claro. Bueno, feliz año que me lío.
Un abrazo

Araceli Esteves dijo...

TXELL, está morta pero podría no estar-ho, el cas es que abans no hi era i desprès sí.
Ara que ho dius, STRONGBOLI, es veritat que sembla una imatge de comic.
MEGA, lo que podrían contar las hormigas si hablaran, ¿no te parece? Me ha gustado imaginar cómo verían el mundo desde tan abajo.
Claro que puedes REYES, me encantaría ver la versión masculina, a ver cómo se lo montaría un hormigo, je, je
Qué bonitas las fotos BÄRBARA, gracias por enseñármelas. Besos también.
Puede ser TERAPIA DE PISO o puede ser que no,igual lo único que quería era llegar pronto a casa. Debe ser raro ser hormiga.
Lo mismo digo, VIAJERO, habría que ser hormiga para saberlo, para mí que no lo disfrutó´mucho.GRACIAS.
Me encanta que te encanten, SINUOSA, pero el día que no haya sorpresa..qué?
MANUESPADA, que no, que no se dio ni cuenta, bastante tenía la pobre con llegar a casa antes de que cayera la tormenta...
MIGUEL,para mí que mola más que esté muerta, pero si no lo está tampoco pasa nada. Sí, sí que era rubia pero lo del bosque claro era para diferenciarlo de uno tupido.
BESOS

Anónimo dijo...

qué belleza... y qué placer sentirse hormiga.

Anónimo dijo...

Imagino a la hormiga preguntándose
si seria mejor soltar el fardo
y echarse a lomos a la mujer desnuda ella solita o pedir ayuda?
Geniales tus finales inesperados.
Hitchcok, un detalle...
BB.

Anónimo dijo...

Quienes han disfrutado mayormente
de éste relato son los señores,
y quien menos, la hormiga, que ni
sabía dónde estaba!
Repito los elogios: tienes una imaginación que no conoce fronteras
y tu forma de narrar lo que lucubras, es insuperable!
BB

Araceli Esteves dijo...

CA, tal como dice BB, se nota y mucho, cuando los comentarios vienen de parte de los señores. Supongo que habrá algo en el imaginario colectivo masculino, alguna fantasía compartida por todos, en la que se imaginan menguando ( ay, ahora me estoy acordando de aquella maravillosa película de " El increible hombre menguante" )y recorriendo el cuerpo de una mujer desnuda. Gracias por tus elogios BB, me animan a seguir buscando sorprender.

EL SUEÑO DE GENJI dijo...

Como cambia todo. ¡Qué diferente es!. Dependiendo de los ojos que lo miren, de la mente que lo juzgue.

La verdad absoluta, única, verdadera...??

Simplemente no existe y si no...¡Qué se lo pregunten a la hormiga!...

Besos y un fuerte abrazo y aprovecho...Feliz Año¡¡

César-in dijo...

¡Y cómo me recuerda a Neruda...! "soy un insecto y voy a iniciar un largo viaje...".
¿Y la conciencia fascinante de recorrer milímetro a milímetro un cuerpo de mujer desnuda?
Un abrazo, gracias por regalárnos ese relato... nos vemos al rato.

Pedro dijo...

Tienes razón, Araceli, con lo del imaginario colectivo: hoy mismo me decía un buen amigo (considerablemente alcoholizado, dicho sea en su descargo), que su primera reacción ante su hijo en camino había sido de envidia por poder disfrutar ininterrumpidamente, desde dentro, del cuerpo de la mujer para él más amada. El cuerpo de una mujer (amada): no alcanza una vida para recorrerlo, conocerlo, encenderlo, verlo germinar, compartirlo.

Aprovecho para desearte un muy feliz año lleno de historias compactas, sorprendentes, como solo tú sabes escribir y regalar. Y lleno de risas, y de sorpresas, y de todo lo que te deseas...

Anónimo dijo...

Tortuosos los caminos cuando de nuestro sexo femenino se trata.